Biraz önce bitti Kasımpaşa-Karabükspor maçı. Sanırım 5 dakika falan bakabildim toplamda. Diğer kanalda Borussia Dortmund-Werder Bremen maçını izliyorum. Hatta maç başlamadan önce Bundesliga'nın 50. yılı şerefine yapılan şovun hâlâ etkisindeyim sanırım. Sadece üzülüyorum. Bize lâyık görülene üzülüyorum. Başarılı olduğunu zanneden yöneticilerin bu ruh halinden bir türlü çıkmak istememelerine üzülüyorum. Bugün Türkiye, Güney Kıbrıs ile Avrupa Kupaları'na katılan takım sayısı konusunda çekişiyor. Hani bundan 7 yıl önce Trabzonspor'un Anorthosis Famagusta'ya yaşadığı şok elenmeyle yüzleştiğimiz Güney Kıbrıs futbolu ile. 7 yılda onların ve bizim ne kadar ilerlediğimizi siz hesap edin artık.
Şu anda TFF'nin başında kimse yokmuş gibi yaşıyorum Türk futbolunu. Zaten aksini hissettirecek bir olay da yaşamadık. Meşhur şike sürecimizin hangi şartlarda nerelere getirildiği ortada. Milletçe en iyi yaptığımız şeylerden birini yaptık. Olayları halının altına süpürdük. Sanki hiç yaşanmamış gibi devam ediyoruz. Milli Takımımız turnuva ve jenerasyon kaçırıyor, eskisi gibi heyecan vermiyor. Birçok Süper Lig maçı komik rakamda seyirciye oynanıyor. Seneye yapılacak olası (kararın kesin olup olmadığını bilmiyorum) yabancı düzenlemesi de enteresan sonuçlara gebe. Kendi takımını bu yüzden batma noktasına getiren birinin bu kararı alması da trajikomik.
Gün gelecek, kendileri çalıp kendileri oynayacaklar; haberleri yok! Benim ise en büyük dileğim; ileride inşallah bir çocuğum olup futbolcu olursa, İstanbul'da değil de, Dortmund'da büyüsün ki, İstanbul'da 1.000 kişiye oynayacağına, Dortmund'da onu her maç çılgınca destekleyen 81.000 kişiye karşı oynasın! Aynı İlkay Gündoğan gibi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder